![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
FIC: Hoe Geen Vice Minister van BZ te Ontvoeren I [Gundam Wing x Pokémon Crossover]
Titel: Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken te Ontvoeren
Auteur: Omnicat
Geschikt Voor: Alle Leeftijden
Genre: Humor, Parodie
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Niets bijzonders voor Pokémon, behalve Team Rockets slogan en afscheidsritueel, maar heel de Gundam Wing anime zou handig zijn.
Waarschuwingen: Team Rocket ondergaat zijn gebruikelijke lot.
Koppels: Één toespeling op Heero Yuy x Relena Peacecraft.
Disclaimer: *vinkt aan*
Samenvatting: Als je zo’n drie keer per dag ontvoerd wordt, kan het gaan vervelen. Het is altijd hetzelfde liedje, weet je wel? Maar sommige incidenten zijn toch gedenkwaardig...
Notitie van de Auteur: Veel leesplezier!
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken te Ontvoeren; Voor het Ontbijt
Het was een dag als ieder ander. Lekker weer waar ze niet van zou kunnen genieten omdat ze opgesloten zat in haar kantoor, of haar limousine, of de vergaderkamer van een ander, waar ze kindermeisje moest spelen voor wereldleiders die drie keer zou oud waren als zij maar om de een of andere reden nog steeds hulp nodig hadden om hun ego’s in bedwang te houden en de neiging te weerstaan hun verdedigingstroepen te gebruiken om elkaar aan te vallen; een ongetwijfeld vermoeiende en veel te formele functie om naar uit te kijken die avond; hordes en hordes lijfwachten om haar ten alle tijden af te schermen van de mensenmassa’s die ze diende, want stel je toch eens voor, er zou ergens wel eens een gevaarlijke dissident tussen kunnen zitten, en wat een ramp zou het toch zijn als één van hen genade toonde en haar uit haar lijden verloste.
De enige gedachte die stand wist te houden in Relena’s hoofd toen ze na vijf uur slaap over de eettafel gebogen hing, met haar hoofd als een blok steen in haar handen, was: Mijn koninkrijk voor een kop koffie.
Maar nee, ze moest zich zo nodig van de troon laten stoten doen ze Koningin van de Hele Verdomde Wereld was, haar positie als erfgename van de troon van Sank opgeven, en Vice Minister van Buitenlandse Zaken blijven in plaats van meteen door te stoten tot President van de ESUN. En die verdraaide Heero Yuy bleef zijn Hoofd van de Beveiliging status in haar privé-leven steken (en niet eens alleen haar privé privé-leven) en haar dieet naar zijn hand zetten door goeie ouwe Pagan de stuipen op het lijf te jagen met griezelverhalen over stress en hoge bloeddruk.
Op de een of andere manier wist ze de kracht bijeen te schrapen om een oude mantra op te diepen uit een donkere uithoek van haar geest, waar de uitwerking van haar veel te korte slaapje niet had kunnen komen. ‘Een normaal meisje zou hier waarschijnlijk door zijn geflipt. Maar welk normaal meisje neemt nou een hoge positie in de wereldregering in terwijl ze zichzelf net zo goed feestend een weg door vier universiteitsjaren kon banen, met jongens kon flirten en - en - al die andere normale dingen die jongeren doen en waarvan jij je niet eens een voorstelling kan maken? Als je dan toch je jeugd weggooit voor de wereldvrede, begin dan niet te klagen dat -’
Maar voordat ze haar zin kon afmaken werd ze onderbroken door een hels kabaal, dat, zo merkte ze toen ze haar hoofd optilde, veroorzaakt werd door het losmaken van de buitenmuur van de eetzaal van de rest van het gebouw.
Een moment lang kon Relena “genieten” van een interessant nieuw uitzicht op haar eigen achtertuin, voordat er een heteluchtballon voor de pas gevormde opening omlaag zakte. Er sprongen drie figuren uit; een vrouw met lang, zwiepend fuchsia haar, een siamees-achtige kat, en een man met een roos in de hand. Het trio nam theatrale poses aan toen ze op het geruïneerde tapijt landden en er begon uit het niets dramatische muziek te spelen.
‘Bereid je maar voor!’ zei de vrouw luid.
‘Want hier zijn we weer hoor!’ voegde de man toe, en veegde wat lila haar uit zijn gezicht.
De vrouw ging door met: ‘Om de wereld voor verder verval te behoeden.’
Weer gevolgd door de man: ‘Om de mensen van ons volk te kunnen beïnvloeden.’
‘Om de kwaadaardigheid van liefde aan te tonen!’
‘Om dichter bij de sterren te kunnen komen.’
‘Jessie!’
‘James!’
‘Team Rocket is sneller dan het licht!’ verklaarde “Jessie”, die de dramatiek nog eens een beetje opschroefde en een nieuwe pose aannam, waardoor de rode “R” op de voorkant van haar korte zwart met witte uniform goed zichtbaar was. “James” voegde op dezelfde manier toe: ‘Dus vecht als een man of geef je over en zwicht!’
Toen sprong de kat naar voren en eindigde met: ‘Me-owth! Ogen dicht!’
Relena staarde hen uitdrukkingsloos aan.
Met een snood lachje wendde Jessie haar aandacht van de camera’s naar Relena, waarbij ze demonstratief de luide krak! negeerde die gepaard ging met het plotselinge verschijnen van een diepe scheur in de Vierde Wand.
‘Ik hoop dat je een ochtendmens bent, meisje, want wij komen je hier weghalen.’
Langzaam stond Relena op, nog steeds gevaarlijk uitdrukkingsloos. ‘Hoewel ik de quasi-verlichte ideeën die uit jullie belachelijk lange slogan spreken in gepaste waarde hou...’ zei ze beleefd - ‘Weten jullie niet dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag is?!’ - en liet haar vuisten met zoveel kracht op de eettafel neerkomen dat de poten het begaven.
Als één man deinsde het trio achteruit.
‘Jessie, ik dacht dat je zei dat dit meisje een pacifist was?!’ zei James, die zich achter zijn vrouwelijke handlanger verschool, gealarmeerd.
‘D - dat is ze ook!’ De vrouw, die niet minder geïntimideerd leek door Relena’s uitbarsting, leek daar moed uit te putten; ze rechtte haar rug en hervond haar grijns. ‘Ze kan blaffen wat ze wil, maar haar idealen staan haar niet toe te bijten. Kat in het bakkie. Pak haar, James.’
Terwijl de man over de rooie ging (‘Waarom ik? Ga haar zelf pakken als ze zo onschadelijk is!’), vormde er een traag, sinister glimlachje op Relena’s gezicht. De pratende kat scheen het enige verstandige lid van het team te zijn; bij het zien van de onheilspellende verandering in hun doelwit ging zijn vacht recht overeind staan, en hij deinsde langzaam maar zeker terug.
‘Uh, jongens?’
‘En jij noemt jezelf een heer? Hoe kun je een dame vragen zoiets vulgairs te doen?’
‘Jij, een dame? Laat me niet lachen!’
‘Jullie hebben de politieke bijlage van de krant niet gelezen, hè?’ onderbrak Relena hen kalmpjes.
Misschien hadden deze drie een beter ontwikkeld gevoel voor dreigende ondergang dan het merendeel van haar ontvoerders in spé; ze vielen direct stil en wendden hun blikken naar Relena, zo langzaam alsof ze een bom was die op ontploffen stond.
Wat nog niet eens zo ver bezijden de waarheid was, als je jongedames met een gewelddadig ochtendhumeurt onder “bom” rekende.
Pikzwarte schaduwen verduisterden al Relena’s gelaatstrekken op haar mond na, en die was verwrongen tot een brede, duivelse grijns. ‘Ik bepleit niet langer volledig pacifisme. Een... zekere mate van machtsvertoon is acceptabel als het om zelfverdediging gaat.’
Voordat het trio ook maar goed en wel wit weg kon trekken, had Relena het tafelblad in haar handen en haalde ermee naar hen uit. Het sloeg hen van hun benen, ze knalden tegen hun ballon, en de ballon schoot door de kracht van de inslag achteruit. Net toen het gezonde verstand verwachtte dat ze zouden moeten gaan afremmen, ontplofte het kat-vormige gevaarte, en er kon een flauw ‘Team Rocket houdt het weer voor geziiiiieeeeen!’ worden gehoord terwijl de silhouetten van het trio vervaagden totdat ze niet meer waren dan een schittering tegen de blauwe hemel.
‘Ha!’ riep Relena hen na, nu stuiterend van de adrenaline, en schudde triomfantelijk met haar vuist naar de lucht. ‘Dat mijn show natuurlijke haarkleuren heeft betekent niet dat we aan ook maar enig realisme gebonden zijn!’
De tuinmannen die waren toegestroomd om de schade aan de eetzaal te inspecteren werden plotseling bedolven onder de brokstukken van de Vierde Wand.
Heero koos dat moment om zijn lijfwachtengezicht te laten zien - waarbij hij de deur van de eetkamer finaal van zijn scharnieren beukte bij het binnenstormen. En hij wist op iedere hand een volgeladen dienblad te houden terwijl hij dat deed.
‘R - Relena, ben je in ord - ashit!’ zei hij terwijl hij zich in een nogal onnatuurlijke bocht wrong om een kan sinaasappelsap overeind te houden. ‘Ik ben gekomen zodra ik het geluid hoorde, maar deze dingen bleven maar om willen val - o verdomme -’
Relena greep de rand van het gevaarlijk hellende dienblad en keek hem stralend aan. ‘O Heero, nu snap ik waarom mensen vechten! Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld!’
PSAN: Ik hoop dat jullie het leuk vonden. ^_^
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren...
Voor het Ontbijt
Na het Middageten
Tijdens het Diner
Auteur: Omnicat
Geschikt Voor: Alle Leeftijden
Genre: Humor, Parodie
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Niets bijzonders voor Pokémon, behalve Team Rockets slogan en afscheidsritueel, maar heel de Gundam Wing anime zou handig zijn.
Waarschuwingen: Team Rocket ondergaat zijn gebruikelijke lot.
Koppels: Één toespeling op Heero Yuy x Relena Peacecraft.
Disclaimer: *vinkt aan*
Samenvatting: Als je zo’n drie keer per dag ontvoerd wordt, kan het gaan vervelen. Het is altijd hetzelfde liedje, weet je wel? Maar sommige incidenten zijn toch gedenkwaardig...
Notitie van de Auteur: Veel leesplezier!
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken te Ontvoeren; Voor het Ontbijt
Het was een dag als ieder ander. Lekker weer waar ze niet van zou kunnen genieten omdat ze opgesloten zat in haar kantoor, of haar limousine, of de vergaderkamer van een ander, waar ze kindermeisje moest spelen voor wereldleiders die drie keer zou oud waren als zij maar om de een of andere reden nog steeds hulp nodig hadden om hun ego’s in bedwang te houden en de neiging te weerstaan hun verdedigingstroepen te gebruiken om elkaar aan te vallen; een ongetwijfeld vermoeiende en veel te formele functie om naar uit te kijken die avond; hordes en hordes lijfwachten om haar ten alle tijden af te schermen van de mensenmassa’s die ze diende, want stel je toch eens voor, er zou ergens wel eens een gevaarlijke dissident tussen kunnen zitten, en wat een ramp zou het toch zijn als één van hen genade toonde en haar uit haar lijden verloste.
De enige gedachte die stand wist te houden in Relena’s hoofd toen ze na vijf uur slaap over de eettafel gebogen hing, met haar hoofd als een blok steen in haar handen, was: Mijn koninkrijk voor een kop koffie.
Maar nee, ze moest zich zo nodig van de troon laten stoten doen ze Koningin van de Hele Verdomde Wereld was, haar positie als erfgename van de troon van Sank opgeven, en Vice Minister van Buitenlandse Zaken blijven in plaats van meteen door te stoten tot President van de ESUN. En die verdraaide Heero Yuy bleef zijn Hoofd van de Beveiliging status in haar privé-leven steken (en niet eens alleen haar privé privé-leven) en haar dieet naar zijn hand zetten door goeie ouwe Pagan de stuipen op het lijf te jagen met griezelverhalen over stress en hoge bloeddruk.
Op de een of andere manier wist ze de kracht bijeen te schrapen om een oude mantra op te diepen uit een donkere uithoek van haar geest, waar de uitwerking van haar veel te korte slaapje niet had kunnen komen. ‘Een normaal meisje zou hier waarschijnlijk door zijn geflipt. Maar welk normaal meisje neemt nou een hoge positie in de wereldregering in terwijl ze zichzelf net zo goed feestend een weg door vier universiteitsjaren kon banen, met jongens kon flirten en - en - al die andere normale dingen die jongeren doen en waarvan jij je niet eens een voorstelling kan maken? Als je dan toch je jeugd weggooit voor de wereldvrede, begin dan niet te klagen dat -’
Maar voordat ze haar zin kon afmaken werd ze onderbroken door een hels kabaal, dat, zo merkte ze toen ze haar hoofd optilde, veroorzaakt werd door het losmaken van de buitenmuur van de eetzaal van de rest van het gebouw.
Een moment lang kon Relena “genieten” van een interessant nieuw uitzicht op haar eigen achtertuin, voordat er een heteluchtballon voor de pas gevormde opening omlaag zakte. Er sprongen drie figuren uit; een vrouw met lang, zwiepend fuchsia haar, een siamees-achtige kat, en een man met een roos in de hand. Het trio nam theatrale poses aan toen ze op het geruïneerde tapijt landden en er begon uit het niets dramatische muziek te spelen.
‘Bereid je maar voor!’ zei de vrouw luid.
‘Want hier zijn we weer hoor!’ voegde de man toe, en veegde wat lila haar uit zijn gezicht.
De vrouw ging door met: ‘Om de wereld voor verder verval te behoeden.’
Weer gevolgd door de man: ‘Om de mensen van ons volk te kunnen beïnvloeden.’
‘Om de kwaadaardigheid van liefde aan te tonen!’
‘Om dichter bij de sterren te kunnen komen.’
‘Jessie!’
‘James!’
‘Team Rocket is sneller dan het licht!’ verklaarde “Jessie”, die de dramatiek nog eens een beetje opschroefde en een nieuwe pose aannam, waardoor de rode “R” op de voorkant van haar korte zwart met witte uniform goed zichtbaar was. “James” voegde op dezelfde manier toe: ‘Dus vecht als een man of geef je over en zwicht!’
Toen sprong de kat naar voren en eindigde met: ‘Me-owth! Ogen dicht!’
Relena staarde hen uitdrukkingsloos aan.
Met een snood lachje wendde Jessie haar aandacht van de camera’s naar Relena, waarbij ze demonstratief de luide krak! negeerde die gepaard ging met het plotselinge verschijnen van een diepe scheur in de Vierde Wand.
‘Ik hoop dat je een ochtendmens bent, meisje, want wij komen je hier weghalen.’
Langzaam stond Relena op, nog steeds gevaarlijk uitdrukkingsloos. ‘Hoewel ik de quasi-verlichte ideeën die uit jullie belachelijk lange slogan spreken in gepaste waarde hou...’ zei ze beleefd - ‘Weten jullie niet dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag is?!’ - en liet haar vuisten met zoveel kracht op de eettafel neerkomen dat de poten het begaven.
Als één man deinsde het trio achteruit.
‘Jessie, ik dacht dat je zei dat dit meisje een pacifist was?!’ zei James, die zich achter zijn vrouwelijke handlanger verschool, gealarmeerd.
‘D - dat is ze ook!’ De vrouw, die niet minder geïntimideerd leek door Relena’s uitbarsting, leek daar moed uit te putten; ze rechtte haar rug en hervond haar grijns. ‘Ze kan blaffen wat ze wil, maar haar idealen staan haar niet toe te bijten. Kat in het bakkie. Pak haar, James.’
Terwijl de man over de rooie ging (‘Waarom ik? Ga haar zelf pakken als ze zo onschadelijk is!’), vormde er een traag, sinister glimlachje op Relena’s gezicht. De pratende kat scheen het enige verstandige lid van het team te zijn; bij het zien van de onheilspellende verandering in hun doelwit ging zijn vacht recht overeind staan, en hij deinsde langzaam maar zeker terug.
‘Uh, jongens?’
‘En jij noemt jezelf een heer? Hoe kun je een dame vragen zoiets vulgairs te doen?’
‘Jij, een dame? Laat me niet lachen!’
‘Jullie hebben de politieke bijlage van de krant niet gelezen, hè?’ onderbrak Relena hen kalmpjes.
Misschien hadden deze drie een beter ontwikkeld gevoel voor dreigende ondergang dan het merendeel van haar ontvoerders in spé; ze vielen direct stil en wendden hun blikken naar Relena, zo langzaam alsof ze een bom was die op ontploffen stond.
Wat nog niet eens zo ver bezijden de waarheid was, als je jongedames met een gewelddadig ochtendhumeurt onder “bom” rekende.
Pikzwarte schaduwen verduisterden al Relena’s gelaatstrekken op haar mond na, en die was verwrongen tot een brede, duivelse grijns. ‘Ik bepleit niet langer volledig pacifisme. Een... zekere mate van machtsvertoon is acceptabel als het om zelfverdediging gaat.’
Voordat het trio ook maar goed en wel wit weg kon trekken, had Relena het tafelblad in haar handen en haalde ermee naar hen uit. Het sloeg hen van hun benen, ze knalden tegen hun ballon, en de ballon schoot door de kracht van de inslag achteruit. Net toen het gezonde verstand verwachtte dat ze zouden moeten gaan afremmen, ontplofte het kat-vormige gevaarte, en er kon een flauw ‘Team Rocket houdt het weer voor geziiiiieeeeen!’ worden gehoord terwijl de silhouetten van het trio vervaagden totdat ze niet meer waren dan een schittering tegen de blauwe hemel.
‘Ha!’ riep Relena hen na, nu stuiterend van de adrenaline, en schudde triomfantelijk met haar vuist naar de lucht. ‘Dat mijn show natuurlijke haarkleuren heeft betekent niet dat we aan ook maar enig realisme gebonden zijn!’
De tuinmannen die waren toegestroomd om de schade aan de eetzaal te inspecteren werden plotseling bedolven onder de brokstukken van de Vierde Wand.
Heero koos dat moment om zijn lijfwachtengezicht te laten zien - waarbij hij de deur van de eetkamer finaal van zijn scharnieren beukte bij het binnenstormen. En hij wist op iedere hand een volgeladen dienblad te houden terwijl hij dat deed.
‘R - Relena, ben je in ord - ashit!’ zei hij terwijl hij zich in een nogal onnatuurlijke bocht wrong om een kan sinaasappelsap overeind te houden. ‘Ik ben gekomen zodra ik het geluid hoorde, maar deze dingen bleven maar om willen val - o verdomme -’
Relena greep de rand van het gevaarlijk hellende dienblad en keek hem stralend aan. ‘O Heero, nu snap ik waarom mensen vechten! Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld!’
PSAN: Ik hoop dat jullie het leuk vonden. ^_^
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren...
Voor het Ontbijt
Na het Middageten
Tijdens het Diner