![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
FIC: Hoe Geen Vice-Minister van BZ te Ontvoeren II [Gundam Wing x Code Geass Crossover]
Titel: Hoe Geen Vice-Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren
Auteur: Omnicat
Geschikt Voor: Alle Leeftijden
Genre: Humor, Parodie
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Heel Gundam Wing alsjeblieft, en een beetje algemene kennis van Code Geass. Een samenvatting van het verhaal volstaat.
Waarschuwingen: Niet voor mensen die een zwakke maag hebben als het op zwakke magen aankomt. Dus als je nu al gruwelt van dat ene vage zinnetje, lees dan liever niet verder.
Koppels: Vage toespelingen op Heero Yuy x Relena Peacecraft.
Disclaimer: *vinkt aan*
Samenvatting: Als je zo’n drie keer per dag ontvoerd wordt, kan het gaan vervelen. Het is altijd hetzelfde liedje, weet je wel? Maar sommige incidenten zijn toch gedenkwaardig...
Notitie van de Auteur: Als je maag het aankan, dan veel leesplezier. ^^;
Hoe Geen Vice-Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren; Na het Middageten
Koffie, had Relena tegen het middaguur besloten, was het antwoord op al je problemen. Wereldvrede, armoede, ziektes, invasies van buitenaardse wezens - niets dat een beetje cafeïne niet kon verhelpen.
Heero, die zuur kijkend in een stoel naast de deur zat, hield al de hele ochtend een wantrouwend oogje op haar, van de ontmoeting met de Minister van Handel tot haar dagelijkse uurtje paperassen verkassen. Hij zag er warempel uit alsof hij verwachtte dat ze ieder moment zijn keel kon openhalen met een geslepen voorstel. Waar hij zo bezorgd over was wist Relena niet. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld.
Het was inderdaad zo dat ze zich niets kon herinneren van voor het ontbijt die ochtend, maar ach, dat kon ze toch al niet vaak. Het was onwaarschijnlijk dat ze in zo’n goede bui zou zijn als er iets naars gebeurd was, toch?
Toen de klok twaalf uur sloeg vervlogen al zulke gedachten echter. Er stond al tijden geen grote klok meer in Relena’s kantoor, niet sinds de een of andere beoogde wereldveroveraar met de vorige had geknoeid zodat de slagen een hypnotische uitwerking kregen, waar Relena en Heero alleen van waren gered door een toevallig bezoekje van Duo, die Oost-Indisch doof zijn tot een kunstvorm had verheven.
En degene daarvoor was ook al gesaboteerd; er zaten nog steeds inslagputten in Relena’s bureau van de moeren en bouten die het ding op een dag was beginnen te spuwen. (De saboteur was een best aardige man gebleken. Alleen wel met de onaangename neiging in agressief geraaskal en uitvindingswoede uit te barsten wanneer het woord “tijd” viel, omdat hij ervan overtuigd was dat er een buitenaardse invasie aan zat te komen en dat de Aarde alleen kans had te overleven als hij de leiding kreeg.)
Gelukkig was de inwendige klok van Heero net zo goed afgestemd als de meeste mechanische klokken - zo niet beter. Zijn stopwatch-gewoonten zorgden er, in een prachtig voorbeeld van klassieke conditionering, voor dat Relena’s maag begon te knorren zodra hij opsprong uit zijn stoel. Haar geconditioneerde reacties werden echter overhoop gegooid toen hij, in plaats van de kamer uit te lopen en terug te komen met de lunchpakketjes die Pagan die ochtend voor hen had klaargemaakt, om het bureau heen liep, haar uit haar bureaustoel tilde en haar over zijn schouder het gebouw uit en het bijbehorende park in droeg.
Eenmaal daar deponeerde hij haar op een bankje, zei ‘Verroer je niet tot ik terug ben.’, en beende weer weg. Relena ging toch maar even verzitten. Diagonaal was nou niet echt comfortabel.
Even later kwam Heero terug, met een griezelig aantal dienbladen in zijn handen - en op zijn armen, schouders en hoofd. Met één blik op de manier waarop het allemaal overeind gehouden werd besefte Relena dat er minstens twee natuurwetten gebroken werden. Heero had het echter nooit zo nauw genomen met wetten en regeltjes, en hij laadde op zijn dooie gemak af en stalde zijn lading uit in het midden van het stenen bankje.
‘Eh, Heero...’ begon Relena, die niet zeker wist of ze eerst moest vragen naar zijn goochelkunsten of de absurde aantallen dienstbladen voor hun niet groter dan normale lunch.
Maar Heero grijnsde alleen triomfantelijk, en het enige dat hij zei was: ‘Ik ben het dus mooi niet verleerd.’
Heero aan zijn kop zeuren was onbegonnen werk, dus na een tijdje gaf Relena het op om nadere uitleg te vragen. Het middageten verliep verder zo vredig als de zorgvuldig aangelegde siertuinen maar konden veroorzaken. Ze praatten wat, aten Pagans met zorg bereidde broodjes en salade, Heero flirtte wat op zijn eigenaardige, terroristische manier.
En toen werden ze, met een explosie die totaal overbodig was omdat de tuin voor publiek vrij toegankelijk was door een poort vlak naast het stuk muur dat werd opgeblazen, omsingeld.
Heero sprong op, gleed uit over de stapel dienstbladen die hij naast het bankje had opgestapeld, knalde met zijn kop tegen de stenen rand en lag stil.
Relena grimaste en had nog net tijd om ‘Is het weer zover?’ te verzuchtten voor ze een zak over haar hoofd kreeg en zelf als een zak aardappelen over een harde, puntige schouder gegooid werd.
‘Hee zeg, dat ik Heero dit laat doen betekent niet dat iedereen het mag proberen.’ zei ze, haar stem gesmoord door de juten zak. Normaal vond ze de dagelijkse ontvoeringspogingen niet zo erg, maar deze man kwam met zijn hand wel heel dicht bij verboden gebied.
De gedachte aan hoe onbeschoft de ontvoerders vandaag waren werd echter al snel verdreven door de gedachte Au, au, ich, o hou daar alsjeblieft mee op, ik heb net gegeten, want de schouder waarover ze gedrapeerd was gaf haar bij iedere stap een dreun in haar volle maag. Na een paar hoogst ongemakkelijke, steeds ellendiger wordende minuten, werd ze op haar eigen, tegen die tijd behoorlijk wankele, benen gezet, ruw omgedraaid, en van haar kap ontdaan. Achter haar sloeg een deur dicht.
Ze bleek tegenover een slungelige jongeman met zwart haar en een extravagant donker pak met cape te staan. In één van zijn ogen gloeide een vogelachtig roze symbool op, en hij zei, met een stem alsof hij ouder probeerde te klinken dan hij werkelijk was: ‘Relena Darlian, ik, Lelouch vi Britannia, beveel je -’
‘Ik ga overgeven.’ zei Relena.
In het ene ogenblik dat over was voor ze dit ook daadwerkelijk deed, zette de jongeman grote ogen op en gilde: ‘Niet op mijn schoenen!’
En voor Relena wist wat er gebeurde stond ze over de onsmakelijke resten van haar middageten gebogen, veilig uit de buurt van “Lelouch vi Britannia”. Haar ontvoerders waren op de één of andere manier teruggekeerd en aan het bekvechten geraakt zonder dat zij het gemerkt had.
‘- nou helemaal, dat was onze enige kans!’
‘Zero moet om zijn imago denken! Wie volgt er nou een leider met onder gekotste schoenen?’
‘Wie springt er dan ook op die manier om met iemand die net gegeten heeft?!’
Iets terzijde van het ruziënde groepje stond een meisje met rozerood haar van ongeveer Relena’s leeftijd, die herhaaldelijk met haar handpalm tegen haar voorhoofd sloeg. Na een diepe, gefrustreerde zucht te hebben geslaakt, pakte ze Relena, die nog steeds wat daas was, bij de arm en leidde haar vriendelijk doch ferm weg.
‘Aan jou hebben we ook niets meer. Sorry hiervoor, juffrouw Darlian. Zero, onze leider, bedoelt het heus goed, maar hij kan een beetje melodramatisch uit de hoek komen.’
‘Gut, je meent het.’ zei Relena zwakjes, met een hand tegen haar maag gedrukt.
Het meisje grimaste. ‘Echt, sorry. Het zal niet weer gebeuren.’
‘Je moest eens weten hoe vaak ik dat hoor.’ mompelde Relena. Als haar bewaking nog vaker werd aangescherpt, zouden er atomen mee kunnen worden gesplitst. ‘Dit was zeker jullie eerste ontvoering?’
Het meisje knikte schaapachtig.
‘En het ging niet eens om losgeld?’
‘Nee. Het was echt iets heel specifieks.’
‘Ach, nou ja. Breng me maar gewoon terug naar waar jullie me vandaan hebben gesleurd. Heero krijgt een toeval als hij wakker wordt en ik er niet ben.’
PSAN: Lalala la la, ik kan niet zien wat ik zojuist geschreven heb. *ziet zelf een beetje groen*
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren...
Voor het Ontbijt
Na het Middageten
Tijdens het Diner
Auteur: Omnicat
Geschikt Voor: Alle Leeftijden
Genre: Humor, Parodie
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Heel Gundam Wing alsjeblieft, en een beetje algemene kennis van Code Geass. Een samenvatting van het verhaal volstaat.
Waarschuwingen: Niet voor mensen die een zwakke maag hebben als het op zwakke magen aankomt. Dus als je nu al gruwelt van dat ene vage zinnetje, lees dan liever niet verder.
Koppels: Vage toespelingen op Heero Yuy x Relena Peacecraft.
Disclaimer: *vinkt aan*
Samenvatting: Als je zo’n drie keer per dag ontvoerd wordt, kan het gaan vervelen. Het is altijd hetzelfde liedje, weet je wel? Maar sommige incidenten zijn toch gedenkwaardig...
Notitie van de Auteur: Als je maag het aankan, dan veel leesplezier. ^^;
Hoe Geen Vice-Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren; Na het Middageten
Koffie, had Relena tegen het middaguur besloten, was het antwoord op al je problemen. Wereldvrede, armoede, ziektes, invasies van buitenaardse wezens - niets dat een beetje cafeïne niet kon verhelpen.
Heero, die zuur kijkend in een stoel naast de deur zat, hield al de hele ochtend een wantrouwend oogje op haar, van de ontmoeting met de Minister van Handel tot haar dagelijkse uurtje paperassen verkassen. Hij zag er warempel uit alsof hij verwachtte dat ze ieder moment zijn keel kon openhalen met een geslepen voorstel. Waar hij zo bezorgd over was wist Relena niet. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld.
Het was inderdaad zo dat ze zich niets kon herinneren van voor het ontbijt die ochtend, maar ach, dat kon ze toch al niet vaak. Het was onwaarschijnlijk dat ze in zo’n goede bui zou zijn als er iets naars gebeurd was, toch?
Toen de klok twaalf uur sloeg vervlogen al zulke gedachten echter. Er stond al tijden geen grote klok meer in Relena’s kantoor, niet sinds de een of andere beoogde wereldveroveraar met de vorige had geknoeid zodat de slagen een hypnotische uitwerking kregen, waar Relena en Heero alleen van waren gered door een toevallig bezoekje van Duo, die Oost-Indisch doof zijn tot een kunstvorm had verheven.
En degene daarvoor was ook al gesaboteerd; er zaten nog steeds inslagputten in Relena’s bureau van de moeren en bouten die het ding op een dag was beginnen te spuwen. (De saboteur was een best aardige man gebleken. Alleen wel met de onaangename neiging in agressief geraaskal en uitvindingswoede uit te barsten wanneer het woord “tijd” viel, omdat hij ervan overtuigd was dat er een buitenaardse invasie aan zat te komen en dat de Aarde alleen kans had te overleven als hij de leiding kreeg.)
Gelukkig was de inwendige klok van Heero net zo goed afgestemd als de meeste mechanische klokken - zo niet beter. Zijn stopwatch-gewoonten zorgden er, in een prachtig voorbeeld van klassieke conditionering, voor dat Relena’s maag begon te knorren zodra hij opsprong uit zijn stoel. Haar geconditioneerde reacties werden echter overhoop gegooid toen hij, in plaats van de kamer uit te lopen en terug te komen met de lunchpakketjes die Pagan die ochtend voor hen had klaargemaakt, om het bureau heen liep, haar uit haar bureaustoel tilde en haar over zijn schouder het gebouw uit en het bijbehorende park in droeg.
Eenmaal daar deponeerde hij haar op een bankje, zei ‘Verroer je niet tot ik terug ben.’, en beende weer weg. Relena ging toch maar even verzitten. Diagonaal was nou niet echt comfortabel.
Even later kwam Heero terug, met een griezelig aantal dienbladen in zijn handen - en op zijn armen, schouders en hoofd. Met één blik op de manier waarop het allemaal overeind gehouden werd besefte Relena dat er minstens twee natuurwetten gebroken werden. Heero had het echter nooit zo nauw genomen met wetten en regeltjes, en hij laadde op zijn dooie gemak af en stalde zijn lading uit in het midden van het stenen bankje.
‘Eh, Heero...’ begon Relena, die niet zeker wist of ze eerst moest vragen naar zijn goochelkunsten of de absurde aantallen dienstbladen voor hun niet groter dan normale lunch.
Maar Heero grijnsde alleen triomfantelijk, en het enige dat hij zei was: ‘Ik ben het dus mooi niet verleerd.’
Heero aan zijn kop zeuren was onbegonnen werk, dus na een tijdje gaf Relena het op om nadere uitleg te vragen. Het middageten verliep verder zo vredig als de zorgvuldig aangelegde siertuinen maar konden veroorzaken. Ze praatten wat, aten Pagans met zorg bereidde broodjes en salade, Heero flirtte wat op zijn eigenaardige, terroristische manier.
En toen werden ze, met een explosie die totaal overbodig was omdat de tuin voor publiek vrij toegankelijk was door een poort vlak naast het stuk muur dat werd opgeblazen, omsingeld.
Heero sprong op, gleed uit over de stapel dienstbladen die hij naast het bankje had opgestapeld, knalde met zijn kop tegen de stenen rand en lag stil.
Relena grimaste en had nog net tijd om ‘Is het weer zover?’ te verzuchtten voor ze een zak over haar hoofd kreeg en zelf als een zak aardappelen over een harde, puntige schouder gegooid werd.
‘Hee zeg, dat ik Heero dit laat doen betekent niet dat iedereen het mag proberen.’ zei ze, haar stem gesmoord door de juten zak. Normaal vond ze de dagelijkse ontvoeringspogingen niet zo erg, maar deze man kwam met zijn hand wel heel dicht bij verboden gebied.
De gedachte aan hoe onbeschoft de ontvoerders vandaag waren werd echter al snel verdreven door de gedachte Au, au, ich, o hou daar alsjeblieft mee op, ik heb net gegeten, want de schouder waarover ze gedrapeerd was gaf haar bij iedere stap een dreun in haar volle maag. Na een paar hoogst ongemakkelijke, steeds ellendiger wordende minuten, werd ze op haar eigen, tegen die tijd behoorlijk wankele, benen gezet, ruw omgedraaid, en van haar kap ontdaan. Achter haar sloeg een deur dicht.
Ze bleek tegenover een slungelige jongeman met zwart haar en een extravagant donker pak met cape te staan. In één van zijn ogen gloeide een vogelachtig roze symbool op, en hij zei, met een stem alsof hij ouder probeerde te klinken dan hij werkelijk was: ‘Relena Darlian, ik, Lelouch vi Britannia, beveel je -’
‘Ik ga overgeven.’ zei Relena.
In het ene ogenblik dat over was voor ze dit ook daadwerkelijk deed, zette de jongeman grote ogen op en gilde: ‘Niet op mijn schoenen!’
En voor Relena wist wat er gebeurde stond ze over de onsmakelijke resten van haar middageten gebogen, veilig uit de buurt van “Lelouch vi Britannia”. Haar ontvoerders waren op de één of andere manier teruggekeerd en aan het bekvechten geraakt zonder dat zij het gemerkt had.
‘- nou helemaal, dat was onze enige kans!’
‘Zero moet om zijn imago denken! Wie volgt er nou een leider met onder gekotste schoenen?’
‘Wie springt er dan ook op die manier om met iemand die net gegeten heeft?!’
Iets terzijde van het ruziënde groepje stond een meisje met rozerood haar van ongeveer Relena’s leeftijd, die herhaaldelijk met haar handpalm tegen haar voorhoofd sloeg. Na een diepe, gefrustreerde zucht te hebben geslaakt, pakte ze Relena, die nog steeds wat daas was, bij de arm en leidde haar vriendelijk doch ferm weg.
‘Aan jou hebben we ook niets meer. Sorry hiervoor, juffrouw Darlian. Zero, onze leider, bedoelt het heus goed, maar hij kan een beetje melodramatisch uit de hoek komen.’
‘Gut, je meent het.’ zei Relena zwakjes, met een hand tegen haar maag gedrukt.
Het meisje grimaste. ‘Echt, sorry. Het zal niet weer gebeuren.’
‘Je moest eens weten hoe vaak ik dat hoor.’ mompelde Relena. Als haar bewaking nog vaker werd aangescherpt, zouden er atomen mee kunnen worden gesplitst. ‘Dit was zeker jullie eerste ontvoering?’
Het meisje knikte schaapachtig.
‘En het ging niet eens om losgeld?’
‘Nee. Het was echt iets heel specifieks.’
‘Ach, nou ja. Breng me maar gewoon terug naar waar jullie me vandaan hebben gesleurd. Heero krijgt een toeval als hij wakker wordt en ik er niet ben.’
PSAN: Lalala la la, ik kan niet zien wat ik zojuist geschreven heb. *ziet zelf een beetje groen*
Hoe Geen Vice Minister van Buitenlandse Zaken Te Ontvoeren...
Voor het Ontbijt
Na het Middageten
Tijdens het Diner