FIC: Ho Ho Ho! Hilde's Schroothoop en het Maxwell Doolhof [Gundam Wing, H & Duo & Hilde]

[omnicat]

Titel: Ho Ho Ho!
Auteur: Omnicat v''v
Classificatie: K+
Genre: Algemeen, Humor en iets dat Actie/Avontuur genoemd kan worden.
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Geen echte benodigdheden, maar laten we het maar op alles houden, zodat je van de subtielere verwijzingen zult kunnen genieten en niet in verwarring wordt gebracht door de Ontkenning.
Waarschuwingen: AU, Ontkenning (lees; personages die dood horen te zijn leven nog). Maar eigenlijk niet, want deze fanfic volgt de beste Gundam-tradities. Als je niet bij een dooie blijft vanaf het moment dat ze hun laatste adem uitblazen totdat ze in hun kist vastgenageld worden, zullen ze terug komen uit de dood! Springlevend! Muahahahaha! Godsdienstfanaten opgepast; ook speelt het zich met Kerstmis af, ik ben niet van plan respect voor religie te veinzen dat ik niet heb. Verder dan geduld ga ik niet. Zo is het nou eenmaal. En een beetje vuilbekkerij.
Koppels: Duo Maxwell x Hilde Schbeiker, toespelingen op Trowa Barton x ? (ik geef de voorkeur aan Middie Une, maar jullie kunnen kiezen wat jullie willen, ik geef hier geen kenschetsen), Wufei Chang x Sally Po, Heero Yuy x Relena Peacecraft, Quatre Winner x Dorothy Catalonia.
Soundtrack: Kerstliedjes natuurlijk!
Disclaimer: Zouden we dit uit passende kerstgedachten over kunnen slaan? Nee? Bleh. Nou goed dan, ik bezit geen rechten op Gundam Wing, dit verhaal is niet bedoeld voor commercieel gewin.
Samenvatting: Grote blauwe ogen volgden de figuur door de donkere kamer. Elk moment nu kon de dikke man in het rare rode pak en de opplakbaard op een van de vele valstikken stuiten die speciaal voor de gelegenheid waren gelegd...
Notitie van de Auteur: Dit hoofdstuk en het volgende waren eigenlijk niet gepland, maar ik besloot er toch nog twee extra te schrijven. Ik kreeg een (en dan ook maar één, grrr) enthousiaste review voor het Engelse origineel, en besloot dat het toch zonde zou zijn mijn ideeën niet verder uit te werken. Geniet er maar van!

Ho Ho Ho!

 

De Proloog/Hoofdstuk; Hilde’s Schroothoop en het Maxwell Doolhof

Hilde’s Schroothoop

         ^ en Duo en Solo en de Helse Tweelings

stond boven de poort.

De grote, zware, ijzeren, gesloten poort. Vergrendeld met een gewoon slot, een dikke metalen ketting en een hondenriem. De riem had geen enkel ander nut, omdat de familie die in het huis voorbij deze poort woonde, helemaal geen hond had.

H wist, terwijl hij de poort gadesloeg in het schaarse maanlicht van de late avond/vroege nacht, dat het hem nauwelijks moeite zou kosten om hem open te krijgen. De jutezak die hij over zijn schouder droeg bevatte niet alleen de objectieven van zijn missie, maar ook haaksleutels, lijsten met beveiligingscodes en al het andere gereedschap nodig voor het plegen van een dozijn manieren van braak en insluiping in twee dozijn soorten panden. Wie wist wat voor beveiliging Yuy dit jaar opgezet had...

Maar H wist ook, terwijl hij die o zo makkelijk te veroveren poort gadesloeg, dat juist dat te doen dan wel aanlokkelijk mocht zijn - want voorbij die eenzame hindernis lag een vrij, rechtstreeks en makkelijk pad naar zijn bestemming - maar niet in het minst slim. Want de Maxwells mochten dan geen hond hebben, noch een kat, dit was alleen omdat ze wel door heel hun met schroot bezaaide tuin bewegingsgevoelige camera’s hadden hangen.

Vervloekte Maxwells, mopperde H in stilte, terwijl hij om het hek heen sjokte op weg naar de geheime ingang waarvan zijn informant hem zo plichtsgetrouw op de hoogte had gesteld, en er natte spelbrekerssneeuw op zijn pet neerdwarrelde en de ijzige wind door zijn vermomming prikte. De beide Bloom families hadden het tenminste een beetje makkelijk gemaakt voor een oude man. Toegegeven, trailers kon je moeilijk versterken, maar het was de gedachte die hier telde. S’ jongen - hoe de knul dat jaar ook genoemd wilde worden - en zijn zuster hadden hem helemaal geen problemen bezorgd. De knul had slechts slaperig naar hem op geknipperd in het donker en H een milde hartverzakking bezorgd toen hij: 'Zeg Doctor S gedag van me.' mompelde, alvorens zijn arm wat gerieflijker om zijn slapende vrouw heen te slaan en weer in te dommelen.

H had echter het gevoel dat hij, nog voor hij halverwege het Maxwell Doolhof was, aan het wensen zou zijn voor het gemak waarmee hij later die nacht het Chang huishouden zou afleggen. Wufei was ronduit op Meester O afgestapt en had van tevoren geëist op de hoogte gesteld te worden van de plannen van dat jaar, daarmee Sally pissig makend door de verrassing te verpesten, maar H immens opluchtend.

Hij perste zich door een nauwe opening in het hek en keek rond op zoek naar de dichtstbijzijnde sensoren. Toen hij de positie en reikwijdte van deze had vastgesteld, deed hij wat zijn informant had aanbevolen; hij glibberde. Te midden van schroot, langs schroot, onder schroot door, over schroot heen, om schroot heen, met schroot - huh? H trok snel de stekker uit de waggelende linoleumpoetser voor de machine binnen camerabereik kon hobbelen en het alarm af zou laten gaan. Hij kroop en klom en boog zich in iedere denkbare bocht om de mechanische ogen te ontwijken, stilletjes zijn informant dankend voor het zijn van de ongehoorzame, avontuurlijke, rebellerende, grappenmaker/Zoon-des-Duivels die het joch was. Als het niet aan de vele nachtelijke bezoekjes aan de ongehoorzame, avontuurlijke, rebellerende, grappenmaker/Zoon-des-Duivels die Hilde en Duo hadden voortgebracht lag, zou H op dit moment zijn zelfmoord niet aan het beramen zijn; hij zou er op hebben kunnen rekenen dat J hem de vreselijke pijntjes die de volgende ochtend beloofde te brengen zou besparen, voor het volledig verprutsen van de missie.

Één keer kreeg hij het pad dat naar de voordeur van het huis leidde in het oog. Maanlicht stroomde over het gladde, schrootvrije oppervlak zoals het daar lag, recht en direct - en in vol zicht van de camera boven de voordeur. Op het puntje van zijn snor bijtend (en het meteen weer uitspugend toen hij het witte poeder erin proefde) om de verleiding te weerstaan, greep hij een verroeste wasmachine beet en klom eroverheen. De Maxwells mochten niets te weten komen over zijn daden. De missie moest topgeheim blijven.

Eindelijk, na wat hem kilometers aan verraderlijk schroot en loerende, sluipende camera’s, kwam hij bij het keukenraam aan. H had zich laten vertellen dat de vrouw des huizes dit raam nooit vergrendelde, wat het de perfecte ingang voor iemand als hij maakte. Het feit dat er een draaiende camera op de hoek van het huis hing die het lapje gras dat dienst deed als de achtertuin van de Maxwells overkeek, was, in J’s woorden, slechts een klein obstakel. Ontdoe je ervan, of ga eromheen. Geen van die opties zou hier echter voldoen.

Met een snelle duik en een koprol plantte hij zichzelf tussen de muur en een uit de kluiten gegroeide bessenstruik. Toen, na het ritme van de camerabeweging te hebben bestudeerd, hees hij zichzelf omhoog om aan het raam te morrelen. H liet zich weer vallen toen de lens weer naar hem toe draaide. Na een paar van deze manoeuvres zwaaide het raam open, en bij de volgende vrije periode nam H een aanloop en sprong “gracieus” naar binnen.

Fase een volbracht. dacht H, terwijl hij luisterde naar enig teken van beweging. Niets. Hij krabbelde overeind, controleerde zijn zak, en zocht heimelijk zijn weg door het knusse huis.

Het vrolijk glimmen van grote ogen in verscheidene tinten blauw bleef onopgemerkt.

Kerstversieringen van ieder mogelijk stiel doemde vanaf allerlei horizontale en verticale oppervlaktes op, uit ieder hoekje en gaatje. Een slee met rendieren knalde bijna tegen de zijkant van H’s hoofd toen hij hem passeerde. Hij ving een glimp op van het vissersdraad dat gebruikt was om het op te hangen terwijl het over zijn neerhurkende vorm zwaaide. Oho, ik moet oppassen waar ik loop. Zo te zien is er iemand slordig geweest.

Zijn doelwit bevond zich niet in de woonkamer. Noch in de hal, de eetkamer of de keuken, waar hij naar terug keerde om er zeker van te zijn dat hij het niet gemist had terwijl hij de groeiende aantallen vreemde projectielen ontweek.

Verdomme. Dan zal ik naar boven moeten. dacht H.

Waarom konden die vervloekte Maxwells hun kerstboom niet gewoon bij de haard neerzetten, zoals ieder ander? En waarom konden ze hun versieringen niet beter vastmaken! Dit werd absurd. Tegen de tijd dat hij de bovenaan de trap stond, was H over een slinger gestruikeld die opgehangen was waar hij zeker niet opgehangen hoorde te zijn, was hij gebombardeerd met kerstballen en andere ornamenten voor in de kerstboom - meerdere keren - en hadden drie miniatuur kerstmannetjes hem de oorlog verklaard en zich naar zijn hoofd of kruis geslingerd. En de opsmuk viel niet slechts één keer aan; hij kon zweren dat hij ternauwernood twee keer hetzelfde paar kerstklokken ontweek, op zijn weg van én naar de keuken.

Het gevoel dat er doelbewust op hem gemikt werd, werd met de minuut sterker, en de haartjes in zijn nek stonden overeind terwijl hij de overloop door sloop. Dit gevoel werd bevestigd zodra hij de slaapkamers voorbij was, die hij niet in durfde te gaan om te kijken of zijn doelwit misschien daar op was gezet, en naar de klink van de deur van het kleine kantoortje aan het einde van de hal reikte.

Het ging goed tot hij de klink omdraaide. Er klonk een ijl, krassend geluid, en toen een geritsel. H keek langzaam op naar de slinger van dennentakken die over de bovenste deurposten gedrapeerd was en langs beide zeiden van de gang over de muur kronkelde. Er waren kleine strikjes en lampjes door de synthetische takken geweven, maar die laatste waren voor de nacht uit gedaan.

Waren uit geweest.

Ze gloeiden nu overal rond H op. Overal rondom hem, maar nergens anders in de hele hal.

Behoedzaam liet hij de klink los en stapte achteruit. Het zachte schrapende geluid nam toe en er leek een tweede fitting op te rijzen naast ieder vlamvormig peertje. H zag dunne, glimmende streepjes uit de nieuwe fittingen rijzen en zijn het hart zonk hem in de belachelijk glimmende laarzen.

O Auteur laat het alsjeblieft niet... *

Uitvinden of zijn vermoedens juist waren was hij niet van plan te doen door de gevolgen te ondergaan, dus maakte hij dat hij als de bliksem buiten schot raakte.

Slecht plan. De dubbele lampjes volgden zijn bewegingen en, met een plop en een gestroomlijnd klinkend zoef deden ze precies wat hij had gevreesd. Naalden uitgerust met kleine rode veertjes zonken in het materiaal van zijn jutezak terwijl hij zich een weg terug baande naar de trap. De lichtjes volgden hem, overal opgloeiend waar hij voorbij ging.

Vervloekte Maxwells!

H had de trap al bereikt voor hij zijn fout inzag. Hij zag over zijn schouder naalden glimmen langs heel zijn voorbestemde pad, klaar om losgelaten te worden bij de minste beweging. Als hij nou maar de kamer in was gestapt toen hij de kans had! Nu zou hij de puntigheid van de projectielen van de guirlandes moeten trotseren. Verdomme, verdomme, verdomme.

Vervloekte Maxwells!

De wetenschapper voelde een sterke neiging gewoon op te geven. Zijn missie was al deze moeite niet waard. Er waren nog drie huizen te gaan, bezwijken aan deze was simpelweg geen optie.

Maar toen herinnerde hij zich de glinstering in J’s bionische ogen. Wanneer hij zijn oude gewrichten niet dwong hopen schroot te beklimmen voelde hij een eigenaardig sterke drang tot zelfbehoud. Zelfs al zou de beste masseur in de hele Hel hem onder handen komen nemen wanneer hij morgenochtend wakker werd.

Dus rechtte hij onverbiddelijk zijn schouders en haalde diep adem, alvorens zijn jutezak leeg te halen. Hij stopte zijn gereedschap en objectieven in zijn zakken, zijn jas, en uiteindelijk ook in zijn broek, omdat het gewoonweg niet meer paste. Quatre en Dorothy Winner hadden een heleboel dochters, en Wufei en Sally hadden ook niet stil gezeten. H bevestigde een uitzonderlijk breekbaar object onder de broeksband van zijn ouwemannenboxers, op zijn heup, en trok de zak over zijn hoofd.

Toen stortte hij zich voorover in het spervuur aan gevederde naaldjes.

Scherpe speldenprikjes raakten de jute met hoorbare pikjes terwijl hij - geruisloos - naar de geschatte locatie van de gewenste deur racete. Toen hij die bereikt had en de achterliggende kamer in was geschoten, dankte hij de Maxwells voor het niet vergrendelen van het slot. Het voelde alleen niet helemaal tof om degenen te bedanken aan wie hij om te beginnen al deze moeilijkheden te danken had, dus hield hij er snel mee op.

Hij trok de zak van zich af en keek om zich heen.

Het was er niet.

Vervloekte Maxwells!

Dus trok H nogmaals zijn zak over zijn hoofd en maakte hij zich klaar om de hal over te steken naar de speelkamer van de kinderen, ook wel bekend als het Maxwell Junior Slagveld. Hij hoopte maar dat de jutezak niet te snel door zou slijten.

Het was ook niet in de speelkamer. H wenste dat hij iets mee had gebracht waarmee hij de Maxwells kon laten lijden en lijden en lijden en lijden en lijden, terwijl hij bij kwam van deze nacht door zich te lekker lang te laten vertroetelen door mooie vrouwen. Maar al het gevaarlijke spul dat hij bij zich had was moest hij voor het Yuy huishouden bewaren.

Dan bleef alleen de zolder nog over. Hij wilde niet eens denken aan de slaapkamers. Dus met nog één diepe zucht bereidde hij zich voor op noch een tochtje door de Vallei der Naalden. Ergens achter in zijn hoofd verwonderde hij zich erover dat de bewoners noch niet wakker waren geworden. Zijn spurt naar de volgende trap was er in zijn eigen oren luidruchtig genoeg voor. Maar eindelijk kwam hij aan op de bovenste verdieping van het huis, en kijk! daar scheen de zachte, onmiskenbare gloed van kerstboomlampjes onder de deur door.

H opende gretig de deur - en vond de laatste truck van de Maxwells. Alle vloerplanken waren verwijderd, op degene in de hoek na, waar de kerstboom in al zijn glinsterende luister stond. Om daar te komen zou H over de vloerbalken moeten lopen waar de planken gewoonlijk op rustten.

Missie, J, leven, missie, J, leven, missie, J, leven, missie, J, leven, missie, J, leven - herhaalde H in zijn hoofd, nauwelijks in staat het beestachtige gebrul dat zich in zijn keel vormde in te houden.

Hij liet zijn lege zak vallen. Het gebrul ebde weg en liet hem met een verontrustend leeg gevoel achter. Hij tilde zijn voet op en leunde voorover.

Plof. De balk geraakt.

Andere voet optillen. Leunen.

Plof. Die balk ook geraakt.

Plof, plof, plof, plof.

Kraak. Huh?

H keek naar beneden. Hij had het gered! De oude man liet zich op zijn knieën vallen en huilde bijna van opluchting. Toen keek hij scherp op. Geen vallen meer? Hij kon nooit zeker zijn. Hij zag er geen... Hoorde er ook geen...

Toen hij eindelijk besloot dat het veilig was op te staan, deed hij dat. Zijn doelwit stond voor hem. Slingers en kerstballen in verschillende tinten blauw en paars verfraaiden de synthetische takken van de boom, en veelkleurige lampjes wierpen lichtflonkeringen over de glimmende oppervlaktes.

H dolf in zijn broek rond naar de pakjes die hij hier achter moest laten. Toen hij ze gevonden had knielde hij neer en legde ze enigszins netjes bij elkaar onder de boom. Hij speelde nog even met het idee om toch ook wat kleine explosieven te planten, maar besloot dat het het niet waard was.

Een laag tafeltje tegen de muur trok zijn aandacht toen hij overeind kwam. Er lagen melk, koekjes en een briefje volgekrabbeld met een slordig kinderhandschrift op. Ach...

H was geroerd. Hij pakte het bord met koekjes op.

Een net viel bovenop hem en sleurde hem naar de grond. Dat was de druppel.

VERVLOEKTE MAXWELL DEMONEN!

Hij worstelde met het net en wist het van zich af te gooien. Het bord kletterde op de grond, maar het kon H niet schelen. Hij sprintte roekeloos over de balken, voortgestuwd door een explosie van onontwarbare emoties. Hij passeerde de naaldslingers met zo’n snelheid dat de projectielen in zijn kielzog rondtolden. De versieringen op de begane grond scheurden in stukken wanneer ze in contact kwamen met zijn lichaam.

Hij wist vreemd genoeg voor minstens een handvol camera’s langs te stormen op zijn weg door de tuin en schroothoop zonder het alarm af te laten gaan.

Vreemd, als je niet wist dat de helft van die camera’s plastic namaken waren die degenen die binnenshuis geïnstalleerd waren voor de show van die nacht vervingen,en dat de andere helft van het alarmsysteem los waren gekoppeld, zodat ze alleen nog de band om de komende paar jaar op feestjes te draaien, opnamen.

PSAN: Ik had dit oorspronkelijk na Huize Winner gezet omdat die simpelweg niet meer grappig zou zijn als je dit eerst leest. Nou, ik hoop dat ik een paar minuten van je dag iets interessanter heb kunnen maken. Lezen & Loven alsjeblieft! 

Aanvullende Notities

* ‘O Auteur laat het alsjeblieft niet...’ Hee, jullie denken toch niet dat ik een of andere godheid met de eer ga laten strijken die ik en ik alleen verdien, hè?



Ho Ho Ho!

Huize Winner
Hilde's Schroothoop en het Maxwell Doolhof
Koninklijk Paleis van Sank