FIC: Ho Ho Ho! Koninklijk Paleis van Sank [Gundam Wing, H & Relena & Kinderen]

[omnicat]

Titel: Ho Ho Ho!
Auteur: Omnicat v''v
Waardering: K+
Genre: Algemeen, Humor.
Spoilers & Gewenste Voorkennis: Geen echte benodigdheden, maar laten we het maar op alles houden, zodat je van de subtielere verwijzingen zult kunnen genieten en niet in verwarring wordt gebracht door de Ontkenning.
Waarschuwingen: AU, Ontkenning (lees; personages die dood horen te zijn leven nog). Maar eigenlijk niet, want deze fanfic volgt de beste Gundam-tradities. Als je niet bij een dooie blijft vanaf het moment dat ze hun laatste adem uitblazen totdat ze in hun kist vastgenageld worden, zullen ze terug komen uit de dood! Springlevend! Muahahahaha! Godsdienstfanaten opgepast; ook speelt het zich met Kerstmis af, ik ben niet van plan meer respect voor religie te veinzen dan ik heb. Verder dan geduld ga ik niet. Zo is het nou eenmaal.
Koppels: Heero Yuy x Relena Peacecraft, Milliardo Peacecraft x Lucrezia Noin, toespelingen op Trowa Barton x ? (ik geef de voorkeur aan Middie Une, maar jullie kunnen kiezen wat jullie willen, ik geef hier geen kenschetsen), Wufei Chang x Sally Po, Duo Maxwell x Hilde Schbeiker, Quatre Winner x Dorothy Catalonia, Treize Kushrenada x Lady Une.
Soundtrack: Kerstliedjes natuurlijk!
Disclaimer: Zouden we dit uit passende kerstgedachten over kunnen slaan? Nee? Bleh. Nou goed dan, ik bezit geen rechten op Gundam Wing, dit verhaal is niet bedoeld voor commercieel gewin.
Samenvatting: H heeft weer eens aan het kortste eind getrokken. Hij moet nu J’s snode liefdadige Kerstplannen uitvoeren en vóór zonsopgang zes huishoudens bezoeken. Zie hoe het deze lababoratoriummus zonder richtingsgevoel vergaat.
Notitie van de Auteur: Nou, het heeft even geduurd, maar hier is dan eindelijk het laatste deel van mijn Kerstfic. Voor wie het leuk vond, ik hoop dat jullie hier ook van genieten. Voor wie het niet leuk vond, de martelgang eindigt onderaan deze bladzijde. Dit is de laatste van mijn trilogie aan totaal schaamteloos misbruik van Gundam Wing personages voor puur humoristische en sadistische doeleinden. Ik ga nu eindelijk mijn creativiteit botvieren op mijn volgende verhalen, en de DVD’s van de serie en Endless Waltz die ik met Kerst heb gehad, steeds opnieuw bekijken. (Woehoe!) Lees en geniet! En een gelukkige rest van het jaar voor iedereen!

Ho Ho Ho!

Epiloog/Hoofdstuk; Koninklijk Paleis van Sank

Het paleis was donker en uitgestorven. Natuurlijk kan men geen bruisende activiteit verwachten in het holst van de nacht. Echter in dit paleis, met de koning-gemaal - om het ronduit te zeggen - zo paranoïde als hij was, kon de stilte alleen het gevolg zijn van sabotage. En H was juist op weg naar de saboteur(s). Hij was hem - hoogstwaarschijnlijk hen - een gunst zo groot als een kolonie verschuldigd.

Rendez-vous punt was vastgesteld op de persoonlijke vertrekken van de familie Peacecraft, derde kamer links van de eetkamer - of was dat van de bibliotheek? Het was maar goed ook dat de beveiliging in het hele gebouw zo licht was, want H zou een hele sliert bewakers achter zich aan hebben gekregen, ronddwalend als een toerist zonder richtingsgevoel als hij deed. Hij dacht niet dat hij nog een “avontuur” aan kon, vanavond.

Hij vond de Peacecraft-Yuy vertrekken makkelijk genoeg. De Peacecraft-Noin vertrekken moesten aangrenzend zijn aan de noordkant. Nee, zuidkant. Eh, westkant. Nee, oostkant, kennelijk. Hij raakte toch niet verdwaald in het allerlaatste huis, hè? Waar had adel trouwens zulke grote belachelijk huizen voor nodig?

Hij stak zijn hoofd rond alweer een deurpost. Ah, daar waren ze.

H glimlachte terwijl hij de zitkamer inglipte. Het licht van een zachtjes knappend vuur verlichtte de gestalten van de Yuy-Peacecraft en Peacecraft-Noin kinderen. Tieners. Wat dan ook, ze waren allemaal jong, en zouden dat altijd zijn, in zijn ogen. En sinds wanneer nam hij de moeite wie dan ook aan te spreken met iets anders dan “knul” of “meisje”?

Odin Yuy, een jongen die juist in de pubertijd begon te raken en een treffende gelijkenis met zijn vader droeg, op het nette bruinblonde haar na, was onderuitgezakt in een leunstoel, tot hij bijna verticaal zat. Uitgespreid over de tweezits tegenover hem lag Zechs Peacecraft, die graag deed alsof hij echt al bijna een volwassene was. Zijn platinablonde haar bedekte bijna zijn hele gezicht nu zijn hoofd zo scherp opzij gekanteld was, en de lokken wapperden in de maat van zijn diepe, ronkende gesnurk. Nog een jongen, ergens midden tussen zijn lichtharige broer en neefje qua leeftijd, lag opgekruld op het haardkleedje met zijn rug naar het vuur.

De enige die nog wakker was - hoewel slechts nauwelijks - was zowel de jongste van de groep als het enige meisje. Haar dikke chocoladebruine haar was in twee kleine staartjes gedaan, die H even de koude rillingen gaven omdat ze hem deden denken aan hun blonde tegenhangers, die hij nog geen uur geleden getrotseerd had. Katie zat met glazige ogen in het vuur te staren tussen haar broers gespreide benen.

H stond daar een tijdje, gewoon naar hen te kijken. Kinderen konden zo er onschuldig uitzien wanneer de slaap chaperonneerde en hun duivelse breintjes niet bezig waren plannetjes te maken. Deze vier waren het perfecte voorbeeld.

Katie’s kleine handje reikte afwezig naar de schaal met koekjeskruimels op de salontafel voor haar. Ze scheen niet te beseffen dat ze in loze lucht graaide tot ze per ongeluk een leeg glas dat eens melk had bevat omver stootte. Haar grote, inktachtig blauwe ogen knipperden zich scherp en ze keek verrast op naar H.

‘Oom H?’

‘Hallo schatje.’ Hij maakte het wilde haar van het meisje nog verder in de war. Ze glimlachte breed en sprong op om hem te knuffelen.

‘Oom H, het is u gelukt!’

Had je dat niet verwacht dan? dacht H toen hij de toon van haar stem hoorde.

‘Odin, Odin, wordt wakker! Oom H is er. Zechs, Sieben, Oom H heeft het gehaald!’

De jongens boys verroerden zich en werden wakker. Nou ja, twee van hen, ten minste. Sieben mompelde gewoon iets en stak een duim in zijn mond. Odin bromde en probeerde zijn zusjes handen af te schudden. Helaas was er geen manier om het geluid af te zetten. H wierp een schichtige blik in het rond, in de verwachting dat Heero Yuy of Milliardo Peacecraft ieder moment op kon duiken, in een bui waar je liever niet aan dacht. Zechs rolde van de bank af en was sneller wakker dan Katie’s schrille stemmetje ooit had kunnen bereiken.

‘Hee, Harry ouwe kerel. Jij ziet er aardig intact uit.’ zei Zechs slaperig.

Als jij het zegt, knul. dacht H zuur. Zechs gaapte en rekte zich uit alvorens rechtop te gaan zitten en de slaap uit zijn ogen te wrijven. ‘Hoe ging het?’

‘Beter dan het zou zijn gegaan zonder Odin’s hulp.’ antwoordde H neutraal. Hij dacht niet dat wat hij te zeggen had geschikt was voor deze kinderen. Ze konden wel eens inspitarie opdoen.

Odin grijnsde een arrogante maar slaperige grijns. ‘Da’s geen verrassing.’

‘K’mop, Horatio, we willen je verhaal horen.’ drong Zechs aan. Hij porde zijn slapende broertje met zijn pantoffel. ‘Hee, wakker worden. We hebben je “charme” nodig hier, Sieb. Hillbilly trekt z’n mond niet open.’

‘Nee, nee! Je hoeft z’n Charme niet op me af te sturen!’ zei H, danig beangstigd. En terecht. Sieben Peacecrafts “charme” was niet iets om ijdel over te spreken. Hij wierp een blik op de knorrige jongen, die zijn halflange donkere haar en zijn broers voet in één beweging uit zijn gezicht veegde. ‘Ik vertel jullie erover, geen probleem.’

Zechs keek hem nadrukkelijk stralend aan. ‘Goed zo.’

Ondanks het gevoel dat hij als een speelbal in de handen van deze kinderen was - of misschien wel door dat gevoel - liet H Zechs opschuiven om plaats voor zichzelf op de bank te maken en eindelijk te kunnen gaan zitten. Hij nam ruim de tijd om zijn nu bijna lege jutezak neer te leggen, zijn laarzen uit te trekken, een restantje melk aan te nemen, en uiteindelijk, aarzelend, zijn muts af te zetten.

Het resultaat was als verwacht. Een gezamenlijke scherpe inademing, gevolgd door een korte, geschokte stilte, en uiteindelijk een oorverdovende uitbarsting van gelach. H kon de humor er niet van inzien. Hij kon er toch niets aan doen hoe de Maganacs gewend waren verbanden om het hoofd aan te leggen. Tulbandstijl...

‘Wat is er met uw hoofd gebeurt, Instructeur?’ hijgde Sieben, die nu klaarwakker en gretig was.

‘Diana Winner.’ fluisterde H vlak. Er trok een rilling door zijn vadsige lijf bij de herinnering aan hoe Dorothy haar met pincet-wenkbrauwen uitgeruste dochter omhelsd en geknuffeld had, het grijnzende meisje prijzend en zeggend dat ze Mamma zo trots had gemaakt. De vader had ten minste het fatsoen gehad boos te zijn over zulk gebruik van onvervangbare, geërfde zilveren kandelaars.

‘O hemel.’ zei Katie. Ze keek op naar H, haar ogen vol bezorgdheid. ‘Zal ik schattig doen bij Opa, Oom H?’

H glimlachte. Welke godheid het ook was geweest die de dochter van Heero Yuy zo’n engeltje had gemaakt, ondanks haar vaders duivelse uiterlijk, was geprezen. ‘Niet nodig, liefje. Oom Quatre en Tante Dorothy hebben beloofd het niet tegen J te zeggen.’

‘Net als vorig jaar, hè?’ vroeg Zechs, meesmuilend nu zijn longen geen schaterlachen meer konden opbrengen.

‘Ja.’ verzuchtte de oude man, half opgelucht, half geamuseerd. Wist H veel van de kaarten die op datzelfde moment werden geprint en die de volgende ochtend de hele Aardbol en kolonies rond zouden gaan, of van de beelden die nog jaren op feestjes en bijeenkomsten op zouden duiken om tranen van het lachen in zelfs de meest sombere ogen te brengen. ‘Ik mag aannemen, gezien hoe hard jullie praten ondanks mijn hoofdpijn, dat we ons geen zorgen hoeven te maken hier betrapt te worden?’

‘Nee. Vader en Oom Milliardo zijn bij het eten gedrogeerd en komen vanavond niet meer naar beneden.’ zei Odin zelfgenoegzaam. ‘Nadat Moeder Vader naar boven had gebracht heb ik in het beveiligingssysteem ingebroken en alle nachtdiensten veranderd. Al het gewone beveiligingspersoneel denkt dat ze als verrassing een avondje vrij hebben gekregen en dat iemand anders hun dienst over heeft genomen. En het alarm was bijna te simpel om te deactiveren.’

‘Makkie.’ besloot Zechs.

‘Ik heb jou anders niets anders zien doen dan stom naar het scherm staren terwijl ik door Vaders systemen ploeterde en .’ zei Odin scherp. Zechs kleurde rood en leek opeens beangstigend veel op zijn vader toen hij zijn neefs toon hoorde.

H kwam tussenbeide voor de beruchte erfelijke 01/06 bonje weer uit kon breken. ‘Ik dacht dat jullie wilden horen hoe mijn avond was?’

‘Ja, dat zouden we heel graag willen, Oom H.’ zei Katie, met een scherpte die de jongens onmiddellijk terughaalde van hun pad naar bloedvergieten. O ja, ze leek ongetwijfeld op haar moeder. Ze glimlachte lief naar hen voordat ze haar aandacht weer op H vestigde. ‘Nou, meneer?’

H zuchtte. ‘Ja... nou...’

H was een lafaard. Dat wist hij heel goed. Hij vond het uit één, mollig stuk bestaan prettig, en bleef graag zo. En rond deze kinderen nam hij zich het helemaal niet kwalijk. Ze waren de volgende generatie Doctor J’s...

‘Nou... er is niet zoveel gebeurt, eigenlijk.’ Hij zag de uitdrukkingen om hem heen gevaarlijk versomberen, en zijn rotsvaste besluit om hen absoluut niks te vertellen, zodat ze zijn vernedering niet verder konden verspreiden, nam een drastische wending. Tjonge wat was hij onderhand getraumatiseerd. Hij vervolgde haastig: ‘Het grootste gedeelte van de tijd dan. Ik begon met de Blooms, omdat die het dichtst bij mijn eigen huis zijn neergestreken. Helemaal geen problemen. Iedereen in het kamp sliep. Het naarst was de kou toen ik probeerde de trailer van Tante Catherine en Oom Tro - Tri - T-je-kent-hem-wel, hun trailers te vinden.

Toen kwamen de Maxwells.

Ik denk echter niet dat ik hierover hoef uit te weiden, omdat jullie vriend Solo ongetwijfeld tot in den treuren zal vertellen over de kleine valletjes die waren neergelegd.’ H zond Odin een doordringende blik, die ontvangen werd met de kalmte van iemand die is opgegroeid met veel betere. ‘Maar ik zou graag weten wie de verantwoordelijke was.’

‘Ik ga Solo niet verklikken, en zijn zussen ook niet, en zijn ouders ook niet, wat dat betreft, Oom H.’ zei Odin. ‘Zelfs niet als u onze ouders verteld wat we vannacht gedaan hebben.’

Vervloek het joch en zijn rechtvaardigheidsgevoel. Nee, wacht. Misschien kan ik hem zo -

‘Solo die jou verklikt is echter een heel ander verhaal.’ mijmerde de jongen.

Vervloek gewoon het joch.

Sieben en Zechs wisselden blikken. ‘Ik denk dat we dit deel inderdaad aan Solo en Helse Tweeling overlaten.’ zei Zechs. ‘K’wil wedden dat zij het een stuk beter zouden vertellen dan Hayden hier.’

‘Ik sluit geen vantevoren verloren weddenschap af.’ waarschuwde Sieben.

‘Niet nodig, broerlief. Pagan wel.’ Zechs gniffelde gemeen.

H zuchtte en nam zich voor een briefje met een waarschuwing achter te laten voor hij vertrok. ‘Algoed, algoed. Ik houd je niet tegen. Ik heb geen energie over om hierna nog iets anders te doen dan naar huis strompelen.

Op dat moment dacht ik dat het maar goed was dat ik wat stoom af kon blazen bij de Changs thuis.’

‘Huh?’ Sieben keek verward. ‘Maar ik dacht dat je juist om Odins hulp had gevraagd omdat je je gedeisd moest houden.’

‘Wufei is een zuurpruim.’ zei Odin. ‘Hij wilde het vantevoren weten. Houdt niet van verrassingen. Weten jullie nog wat er vorige Halloween gebeurde?’

‘Oh, ja.’ antwoordden de kinderen in koor.

H wist het ook nog, en hij was blij dat het toen Meester O was geweest. ‘Ja. Kleine Meiran was zeker onder de indruk toen ik haar vaders stootzak van de ketting en door de papieren muur mepte. Hoewel ik wed dat jullie je voor kunnen stellen dat Wufei zelf minder blij was.’ Er werd gelachen. Dat was goed. Misschien kon hij hier nog zonder kleerscheuren uit komen. ‘Maar ik betreurde het tegen de tijd dat ik bij de kerstboom van de Winners aankwam.’

‘Is dat waar Diana -’ Katie onderbrak zichzelf toen ze zag hoe snel de kleur uit H’s gezicht wegtrok. Hij knikte. ‘Ik moet echt eens met dat meisje praten.’ mompelde Katie.

‘Ja, ik ook.’ De Yuy kinderen grijnsden. Zechs en Sieben grinnikten.

H zuchtte huiverig. ‘Ik viel uit de schoorsteen en het een leidde tot het ander. Die vrouw -’

‘Die vrouwen, meneer.’ verbeterde Katie hem. ‘Weet u zeker dat u in orde bent?’

Haar broer en neven klampten een overbodig aantal handen over haar mond en sisten dat ze haar kop moest houden. H zag zijn geestesbeeld van Sint Katerina in een wit gewaad, met een duif in haar handen genesteld en beeldschone vleugels uit haar rug ontspruitend, om de een of andere een paar elegante maar vlijmscherpe hoorns krijgen.

‘Ik ben in orde liefje. Maak je maar geen zorgen, Rashid heeft voor mijn hoofd gezorgd...’ mompelde hij, maar niet zacht genoeg om niet nog een gniffelpartij te veroorzaken. ‘En nu ben ik hier. En Odin, zo heb ik gemerkt, heeft jullie cadeautjes al gejat oten ik langskwam om mijn gereedschap op te halen, dus dat was het voor vannacht.” besloot H.

‘Is dat alles wat je te zeggen hebt, Horus?’ vroeg Zechs ongelovig.

‘Hm. Weet je jongens, volgens mij hadden we een beter verhaal gekregen als we het Oom Tritons leeuw hadden gevraagd.’ zei Sieben sceptisch.

‘Bent u al bij Mariemaia, Victoria, Lokai en Ares langs geweest, Oom H?’ vroeg Katie plotseling.

‘Huh? ...oh, Auteur!’ piepte H, wanhopend. De nacht was zo goed als om, hij kon met geen mogelijkheid nog voorzonsopgang bij het Khushrenada huishouden langs gaan. J ging hem vermoorden. Toen kwam er een andere gedachte bij H op, en hij plaste bijna in zijn rode broek. NEEEEEEE! Geen balletlessen meer, Mr. Treize! Alstublieft, niet meer!

Odin, Katie, Zechs en Sieben bescheurden het. H was hysterisch.

‘Wat lachen jullie?’ jammerde hij, opspringend. ‘Dit is een ramp! J en Treize - ze - ze -’

‘Ze zijn voor gezorgd!’ lachte Katie. ‘Heeft u het niet gemerkt, Oom H? Odin heeft hun cadeautjes samen met de onze weggenomen, en wij zijn langs Oom Treize’s huis geweest.’

H staarde naar haar. Toen naar de jongens, die nog steeds over de grond rolden van het lachen (‘Zag je Henks gezicht? Onbetaalbaar!’).

Toen keilde hij om.

Het gelach stierf abrupt weg.

‘Hans?’

‘Oom H?’

‘Meneer, is alles goed met u?’

‘Urghlegh... Ik ben bang van wel.’ mompelde H terwijl hij op zijn rug gerold werd.

‘Oef!’

‘Je liet ons effe schrikken, Henrico.’

‘Ik wil nu graag naar huis.’

‘Goed meneer.’

‘Hier, laat ons u overeind helpen.’

De plotseling o zo attente jonge Peacecrafts hesen H omhoog en hielpen hem zijn spullen bij elkaar te zoeken, terwijl Odin en Katie de zitkamer vrij maakten van de borden, snoeppapiertjes en andere overblijfselen van hun kleine feestje, en het vuur doofden.

‘Moeten we een taxi bellen, Hildebrand?’

‘We zouden Pagan kunnen vragen u thuis te brengen, als u denkt dat het nodig is.’

‘Nee bedankt. Er wacht buiten een auto met chauffeur op me, welwillend ter beschikking gesteld door Doctor J. Ik red me wel, gaan jullie nu maar naar bed voordat iemand het merkt.’

‘Dat zullen ze niet, Oom H! Ik heb me de keuken in weten te slijmen en heb zelf de vermalen pillen in Pappa’s en Oom Milliardo’s eten gedaan!’

O, gij ook Katie? dacht H bij het zien van haar trotse uitdrukking. ‘Goed dan. Ik zie jullie kinderen op het Nieuwjaarsfeest.’

‘Dag Oom H!’

‘Tot ziens, meneer.’

‘Doei.’

‘Zie je, Heidi.’

De kinderen slopen naar boven - H bedacht dat ze hun moeders niet gedrogeerd hadden - en H glimlachte een beetje. Er ging niets boven een beetje bangmakerij om ze terug in het gareel te brengen. Hij wendde zich af en verliet de kamer.

‘Dat trucje werkte goed.’

En kreeg bijna een hartaanval.

‘Mevrouw Relena!’ riep hij uit, naar zijn hart grijpend.

‘Oh, gewoon Relena is genoeg hoor.’ zei ze. Relena stapte glimlachend uit de schaduwen. Sorry, maar “gewoon Relena” was voor H niet genoeg om een voormalige Koningin van de Wereld, voormalige Vice Minister van Buitenlandse Zaken van de Aarde, en huidige Koningin en vertegenwoordigster van het Sank Koninkrijk mee aan te spreken, zelfs wanneer ze in een kamerjas en pluizige roze pantoffels voor hem stond, met haar haar in de war en een ronduit uitgeputte indruk makend.

‘Hoe lang heeft u hier gestaan, Mevrouw?’

‘Het is Relena. Heero verloor ongeveer een uur geleden het bewustzijn ik heb sindsdien een oogje op de kinderen gehouden - en op adem zitten komen. Ik dacht al dat het een beetje verdacht was. Kennelijk had ik gelijk.’ H zag haar licht blozen terwijl ze haar kamerjas dichter om zich heen trok.

H begreep het niet, maar knikte beleefd. ‘Als u het zegt, Mevrouw Relena.’

‘Bedankt voor alle moeite die u vanavond hebt gedaan, Instructeur. Is er iets dat ik voor u zou kunnen doen? Wat dan ook?’

‘Nee, dank u. Er wacht buiten echt een voertuig op me.’

‘Okee. O, en maakt u zich geen zorgen. Ik zal Pagan waarschuwen. Gaat u maar naar huis en rust wat uit. U ziet eruit alsof u het kunt gebruiken.’

Scherp dametje. ‘Dank u, Mevrouw Relena. U ook, als ik zo brutaal mag zijn.’

Relena glimlachte en bloosde. ‘Inderdaad. Goedenacht, meneer.’

‘Goedenacht.’

Ze schudde zijn hand en liep weg. H merkte dat haar tred wat wankel was.

H zocht zijn weg uit het paleis, denkend: Wat voor pillen heeft Katie in haar vaders eten gedaan dat zo'n effect op haar moeder heeft? 

PSAN: Instructeur H marteling, voltooid. Haat Doctor J gerust. Of mij. Kwaadaardige lof zou natuurlijk ook welkom zijn. Lezen & Loven graag!

O ja... eh, dit verhaal speelt zich vlak voor Kerst af, zo’n twintig, vijfentwintig jaar na de canon. Dorothy was weer eens kieskeurig over de Kerstkaarten. Gelukkig kwam het dit jaar zo goed uit. Treize... dook gewoon ergens onderweg op. Je weet hoe die dingen gaan. Dacht niet dat jullie het erg zouden vinden, aangezien ik de Vreselijke Vijf ook al zonder protest had binnengebracht. En over hoe H het voor elkaar kreeg om van welke kolonie Trowa en Wufei ook bewonen, naar de kolonie waar Hilde’s Schroothoop is gevestigd, L4 en het Sank Koninkrijk te komen in één avond; Kerstmagie. Beroepsgeheim, de muze mocht er niet met mij ook niet over praten.

Aanvullende Notities

* ‘Huh? ...oh, Auteur!’ Nogmaals, geen zogenaamde alziende, alwetende, vereerderrijke, creatieve entiteit gaat Omnicat’s hulde stelen!

Legenda

Zechs - Milliardo en Noin’s eerstgeboren zoon, genoemd naar zijn vaders alias. Sechs is het Duitse woord voor “zes”.

Sieben - Milliardo en Noin’s tweede zoon. Sieben is het Duitse woord voor ‘zeven’.

Katerina ‘Katie’ - Odin’s jongere zusje. Vernoemd naar Relena’s biologische moeder.

Diana - Romeinse Godin van de jacht.

De beruchte erfelijke 01/06 bonje - Heero versus Zechs Merquise/Milliardo Peacecraft spreekt voor zich. Odin (Germaanse/Noorse eenogige god van wijsheid en oorlog) en Zechs (zie boven) zetten de traditie voort van het het ene moment elkaars bloed willen drinken, om het volgende de handen ineen te slaan voor het grote - ahem - goed. En ze genieten ervan.

Meiran - Wufei en Sally’s eerstgeboren dochter. Vernoemd naar Wufei’s eerste vrouw, die stierf toen ze beiden nog maar veertien waren.

Victoria - De eerste dochter van Lady Une, de tweede van Treize. Romeinse godin van de overwinning.

Lokai - Treize en Lady Une’s oudste zoon. Afgeleid van Loki, de Germaanse/Noorse god van het vuur die dol is op kattekwaad.

Ares - Treize en Lady Une’s jongste zoon. Griekse god van de hartstochtelijke oorlog (tegenover Minerva, de godin van de intellectuele oorlog; Oude Grieken wisten het verschil tussen mannen en vrouwen).

Harry, Horatio, Hillbilly, Huub, Horus, Henk, Hans, Hendrik, Hildebrand, Heidi - Aangezien niemand weet waar de letters van de Vreselijke Vijf voor staan, heeft Zechs Peacecraft, om maar iemand te noemen, er een gewoonte van gemaakt ze iedere keer bij een andere naam beginnend met hun initialen te noemen.



Ho Ho Ho!

Huize Winner
Hilde's Schroothoop en het Maxwell Doolhof
Koninklijk Paleis van Sank